gate 13 ιστορία(άρθρο mad boys)
Μια λέξη και ένας αριθμός μαζί δημιουργούν έναν μαγικό συνδυασμό. Έναν συνδυασμό για τον οποίο είμαστε υπερήφανοι. Γι' αυτήν την ιδέα, γι' αυτό το ιδανικό φωνάζουμε στο γήπεδο με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Σε πολλούς το όνομα της ξυπνά μνήμες του παρελθόντος, αναμνήσεις που δεν χάνονται. Η δύναμη, το πάθος, ο φανατισμός, η αγάπη για τον Παναθηναϊκό ήταν και είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της. Κάποιοι γι' αυτήν έδωσαν τα πάντα. Θυσίασαν την προσωπική τους ζωή. Πολλοί, μάλιστα, σαν ενεργά κομμάτια της 13 απέκτησαν και φάκελο που θα τους ακολουθεί για μια ζωή. Άλλοι θα τη θυμούνται από κάποιο σημάδι που θα τους ξυπνά μνήμες του παρελθόντος. Σίγουρα, είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί ούτε με λόγια, ούτε με τις φωτογραφίες. Για να καταλάβουμε, όμως, καλύτερα τη νοοτροπία και γενικότερα την ιδεολογία της Θύρας 13 πρέπει να κάνουμε μία σύντομη αναφορά στη λειτουργία της από την ίδρυσή της ως σήμερα.
Ο Σύνδεσμος Οπαδών Θύρας 13 ιδρύθηκε το 1966 και αποτελεί τον πρώτο σοβαρό φορέα οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού και οποιασδήποτε άλλης ελληνικής ομάδας. Η ονομασία του συνδέσμου προήλθε, φυσικά, από το μέρος του γηπέδου του Παναθηναϊκού στο οποίο συγκεντρώνονταν οι πιο φανατικοί και ενθουσιώδεις οπαδοί. Ήταν μία εποχή που τα γήπεδα ήταν σχετικά ήρεμα και δεν παρουσιάζονταν επεισόδια εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο κόσμος τότε, πήγαινε να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο και τίποτε παραπάνω. Εκείνο τον καιρό εκτός από τον σύνδεσμο της Θύρας 13 λειτουργούσαν και άλλοι σύνδεσμοι με την ονομασία της περιοχής τους. Φυσικά, γίνονταν και τότε εκδρομές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκδρομή στο Γουέμπλεϋ και στο Βελιγράδι το 1971 όπου χιλιάδες μέλη της Θύρας 13 ακολούθησαν την ομάδα τους στο εξωτερικό.
Προς τα μέσα και ιδιαίτερα προς το τέλος της δεκαετίας του '70 καθώς και στις αρχές του '80 τα δεδομένα στο ποδοσφαιρικό κοινό αλλάζουν. Είναι μια εποχή που η μεταπολίτευση, η κόντρα με το καθεστώς, οι μουσικές επιδράσεις της εποχής επηρεάζουν έντονα την κοινωνία και φυσικά και το ποδοσφαιρικό κοινό. Έτσι, το ποδοσφαιρικό πλήθος αλλάζει συμπεριφορά προς το χειρότερο, έναντι των αντίπαλων οπαδών που μέχρι τότε κάθονταν αναμεταξύ τους. Άλλωστε, τα φαινόμενα βίας σ' ολόκληρη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Αγγλία ήταν πλέον συχνά και επακόλουθο ήταν να επηρεάσουν και τους δικούς μας οπαδούς. Συχνά, τα μεμονωμένα επεισόδια γενικεύονται και η ένταση κλιμακώνεται. Στις εκδρομές και ιδιαίτερα στις μικρές επαρχιακές πόλεις η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη και πέφτει άγριο ξύλο. Φυσικά, αστυνομική δύναμη δεν υπάρχει, όπως γίνεται σήμερα, αλλά μόνο η χωροφυλακή. Έτσι, λοιπόν, τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται συνηθισμένο φαινόμενο στις πόλεις που αγωνιζόμασταν.
Από εκείνα τα χρόνια και έπειτα, το όνομα της Θύρας 13 θα πάρει μια διαφορετική διάσταση στις τάξεις των οπαδών μας. Λειτουργεί, πλέον, σαν κάτι πιο γενικό. Περιλαμβάνει όλους τους οπαδούς που έχουν τον Παναθηναϊκό σαν ιδεολογία, σαν τρόπο ζωής. Όλους αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά σ' ένα γήπεδο, που θα αντιμετωπίσουν τους αντίπαλους οπαδούς. Τα κατορθώματά της εκείνο τον καιρό καθώς και τα επόμενα χρόνια θα είναι πολλά. Σ' όλα τα γήπεδα της επαρχίας και της Αθήνας η παρουσία της θα είναι συγκλονιστική, το ίδιο και στα παιχνίδια της Λεωφόρου, ιδιαίτερα στα ευρωπαϊκά. Αξέχαστη θα μείνει η εξέδρα με την Γιουβέντους το 1980-81 (4-2) όπου για πρώτη φορά η οργάνωση της κερκίδας θα γίνει από το κάτω μέρος της κερκίδας και η 13 θα αποτελέσει ολόκληρη έναν τεράστιο πυρήνα φωνών και συνθημάτων.
Η επόμενη χρονιά (1981-82) είναι μία από τις σημαντικότερες χρονιές-σταθμούς στην εξέλιξη της Θύρας 13. Λίγες ημέρες πριν από τον αγώνα κυπέλλου με τον ολυμπιακό (3-2) στη Λεωφόρο η διοίκηση του Παναθηναϊκού με ξαφνική απόφαση της θα σταματήσει να δίνει εισιτήρια σ' όλους τους τοπικούς συνδέσμους και θα δίνει εισιτήρια μόνο στην ΠΑ.ΛΕ.ΦΙ.Π. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι η Λεωφόρος ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει όλους τους συνδέσμους, κάτι που φυσικά ήταν αβάσιμο. Αποτέλεσμα αυτών ήταν η ΠΑ.ΛΕ.ΦΙ.Π. να αποκτήσει ξαφνικά χιλιάδες μέλη που ήθελαν να εξασφαλίσουν εισιτήρια για το ματς με τον ολυμπιακό και φυσικά να γιγαντωθεί αστραπιαία.
Την ίδια χρονιά θα συμβούν πολλά ακόμα σημαντικά γεγονότα. Με μεθοδευμένες κινήσεις και με πάτημα την υπόθεση Μπουμπλή το πρωτάθλημα θα χαθεί στο μπαράζ στο Βόλο. Δύο μήνες νωρίτερα η Αθήνα θα αναστατωθεί από την πορεία των οπαδών μας (μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ) στο Σύνταγμα για την υπόθεση Μπουμπλή. Διαμαρτυρίες στην ΕΡΤ, απειλές για βόμβες, έντονος φανατισμός είναι σκηνές που συμπληρώνουν το εκρηκτικό εκείνο τριήμερο
Δύο αγωνιστικές πριν το τέλος εκείνου του πρωταθλήματος, στις 23/5/82, στον αγώνα με τον Ηρακλή (2-1) που ουσιαστικά χάσαμε και το πρωτάθλημα, οι 1.500 εκδρομείς μας στην Θεσσαλονίκη θα δεχθούν μεγάλη επίθεση εντός και εκτός γηπέδου από τους οπαδούς όλων των ομάδων της συμπρωτεύουσας. Στις 2/6/82, όμως, στον επαναληπτικό αγώνα με τον ΠΑΟΚ (2-0) για το κύπελλο η Θύρα 13 θα ξεπληρώσει την φιλοξενία. Αν και ο αγώνας ξεκίναγε το απόγευμα, από τις 8 το πρωί οι δρόμοι γύρω από την Λεωφόρο ήταν γεμάτοι από κόσμο, παρά τη βροχή. Το πάθος, το μίσος, ο φανατισμός ήταν πρωτόγνωρα. Οι Παοκτσήδες δεν έπρεπε να πατήσουν το πόδι τους στην Λεωφόρο. Σ' όλους τους δρόμους υπάρχουν μπλόκα και όποιος συλλαμβάνεται περνάει τα πάνδεινα. Προκηρύξεις υπάρχουν πεταμένες στους δρόμους που φανατίζουν τον κόσμο περισσότερο. Τα τρένα από και προς την Θεσσαλονίκη την προηγούμενη και την επόμενη μέρα δέχονται επιθέσεις. Τελικά, οι Παοκτσήδες δεν θα εμφανιστούν πουθενά και ο αγώνας θα λήξει με 2-0 υπέρ μας.
Τα κατορθώματα δεν τελειώνουν εκεί. Την περίοδο 1982-83 οι οπαδοί μας θα βρεθούν μέσα στην σκεπαστή όπου θα κάνουν εξέδρα (φυσικά τότε οι Αεκτζήδες ήταν ανύπαρκτοι) ενώ την επόμενη χρονιά (1983-84) στο ίδιο γήπεδο οι Παναθηναϊκοί θα είναι 25.000 και οι Αεκτζήδες 6.000.
Την ίδια χρονιά, μάλιστα, στον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος θα έχουμε οργανωμένη παρουσία και μέσα στην Θύρα 7 στο Καραϊσκάκη, όπου και θα πανηγυρίσουμε το πρωτάθλημα.
Εν τω μεταξύ τα δύο προηγούμενα χρόνια το όνομα του Γεωργακάκη θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην αποδυνάμωση της 13. Σε κάθε αγώνα στη Λεωφόρο μέσα στις εξέδρες θα υπάρχει εντονότατη αστυνομική παρουσία, που με την παραμικρή ευκαιρία απομακρύνει τον οποιοδήποτε από το γήπεδο. Σίγουρα, άσχημες εποχές, ειδικά για τα παιδιά που αμαυρώθηκε το ποινικό τους μητρώο και είχαν τραβήγματα με την αστυνομία. Η περίοδος 1983-84, όμως, θα είναι και η τελευταία που θα παίξουμε στην Λεωφόρο. Από την επόμενη θα μεταφερθούμε στο ΟΑΚΑ, που "ταιριάζει περισσότερο στο ευρωπαϊκό προφίλ του Παναθηναϊκού".
Το 1986 θα είναι ένας ακόμα σταθμός με την ίδρυση του GREEN CLUB (μετέπειτα GREEN COCKNEY CLUB). Θα ιδρυθεί τότε με όραμα να συνεχίσει την παράδοση της Θύρας 13 και να φέρει νέα πνοή στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Σε πολλά σημεία τα κατάφερε. Τον ίδιο καιρό που ιδρύθηκε το GREEN CLUB άρχισε να εκδίδεται μία εβδομαδιαία εφημερίδα με την ονομασία ΘΥΡΑ 13. Η εφημερίδα αυτή αποτελούσε κάτι διαφορετικό για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Ήταν ένα έντυπο που, εκτός των άλλων, είχε νέα για όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού ενώ ήταν και μέσο επικοινωνίας μεταξύ του GREEN CLUB και των οπαδών της ομάδας. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ, άλλωστε, η στήλη που διατηρούσε το CLUB και ονομαζόταν γωνιά των φανατικών. Η εφημερίδα αυτή δεν φοβήθηκε να καυτηριάσει τις εξελίξεις στο συνδεσμιακό χώρο καθώς και τις κινήσεις της διοίκησης. Το 1989, όμως, και μετά σημειώνεται μια ανεξήγητη μεταστροφή της πολιτικής της εφημερίδας, που άλλωστε μετά από λίγο διέκοψε την λειτουργία της.
Το 1987 στο Βελιγράδι ο κόσμος του Παναθηναϊκού έκανε ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του. Άλλωστε, 17.000 οπαδοί στο εξωτερικό είναι κάτι που μόνο οπαδοί του Παναθηναϊκού θα μπορούσαν να κάνουν.
Στον ελληνικό χώρο οι εκδρομές είναι μοναδικές σε αριθμό και παλμό. Στον Βόλο, στα Γιάννενα, στη Λάρισα η Θύρα 13 περνάει τις εξετάσεις της.
Παράλληλα φυσικά με το ποδόσφαιρο η παρουσία του κόσμου είναι έντονη στα παιχνίδια μπάσκετ και βόλεϊ. Ειδικά στον Τάφο του Ινδού η συμπαράσταση είναι τρομερή. Τα σκηνικά που γίνονται άλλωστε, μέσα και έξω από το γήπεδο, την καθιστούν μέχρι σήμερα από τις πιο σκληρές έδρες.
Την ίδια χρονιά, το 1988, από μια παρέα που σύχναζε στα ηλεκτρονικά πίσω από τα Θύρα 13 θα ιδρυθούν οι "MAD BOYS" με πολλά όνειρα και ιδέες. Την περίοδο 1988-89 αποφασίζεται από τη διοίκηση η επαναλειτουργία της Λεωφόρου για τον β' γύρο εκείνης της περιόδου. Το ζωντάνεμα της Θύρας 13 είναι γεγονός και ο ενθουσιασμός του κόσμου είναι διάχυτος. Μαζί, όμως, με τον ενθουσιασμό θα έρθουν και τα επεισόδια με αποκορύφωμα τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ όπου οι οπαδοί του θα φύγουν στο ημίχρονο τρέχοντας από την Λεωφόρο. Το γεγονός αυτό θα προκαλέσει την οργή του προέδρου κατά του GREEN COCKNEY CLUB το οποίο θα θεωρηθεί υποκινητής των επεισοδίων. Φυσικά, την επόμενη χρονιά η έδρα μας θα επαναμεταφερθεί στο ΟΑΚΑ.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1994, θα δημιουργηθούν οι ATHENS FANS σε μια προσπάθεια να συγκεντρωθεί σ' έναν φορέα η δύναμη πολλών τοπικών συνδέσμων. Τα αποτελέσματα που θα φέρουν και η έκρηξη του κόσμου, που έψαχνε για κάτι νέο, θα είναι πολλές φορές εντυπωσιακή όπως και τα κατορθώματα τους. Παράλληλα έχουμε τη γιγάντωση του GREEN COCKNEY CLUB, καθώς και τη δημιουργία πολλών ανεξάρτητων συνδέσμων. Η κίνηση αυτή όμως θα διαρκέσει μέχρι το 1998, μέχρι το κλείσιμο των περισσοτέρων συνδέσμων. Οι σύνδεσμοι που παρέμεναν ανοικτοί ήταν πολύ λίγοι, αυτό σε συνδυασμό με τις άλυτες διαφορές που είχαν οι οπαδοί της 13 θα έχει ως αποτέλεσμα η επόμενη χρονιά να είναι χρονιά «ξηρασίας» για τον κόσμο του Παναθηναϊκού.
Τη περίοδο 1999-2000 οι σύνδεσμοι θα ξαναρχίσουν από την αρχή και σιγά σιγά θα αρχίσουν να επανακτούν την χαμένη δύναμή τους. Το 2000 έχουμε την επιστροφή στη Λεωφόρο και ταυτόχρονα μία μαζική θέληση από τον κόσμο να έρθει πιο κοντά στην ομάδα που θα αγωνίζεται μέσα στο φυσικό της σπίτι. Αποτέλεσμα ήταν οι σύνδεσμοι να δυναμώσουν τόσο που η κατάσταση ήταν πρωτόγνωρη. Εντωμεταξύ η Θύρα 13 έχει αρχίσει να έχει μόνιμη παρουσία στα ερασιτεχνικά τμήματα.
Στη συνέχεια το 2001 εμφανίζονται οι πρώτες χωρογραφίες στο πέταλο της Θύρας 13. Σε συνδυασμό με την καλή ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας γίνονται πολλές εκδρομές εκτός συνόρων, κάνοντας τους οπαδούς όλων των γηπέδων που επισκέπτεται η Θύρα 13 να παραμιλούν.
Το 2002-2003 είναι αδιαμφισβήτητα η καλύτερη χρονιά στη Λεωφόρο για τον κόσμο από όλες τις προηγούμενες. Εκείνη η χρονιά ξεκινά με την απαγόρευση της μετακίνησης του κόσμου στην Τούμπα με αποτέλεσμα να γίνει πορεία από 1500 άτομα από τη Λεωφόρο μέχρι το κέντρο της Αθήνας. Τον Οκτώβριο του 2002 1700 οπαδοί θα βρεθούν στην Τουρκία για τον αγώνα με τη Φενέρ και θα γράψουν ιστορία. Εκείνη την περίοδο η Θύρα 13 θα κάνει τις πρώτες μεγάλες χωρογραφίες που έγιναν στην Ελλάδα με τα χαρτάκια, τα πανό, τα καπνογόνα και τα τύμπανα να κάνουν το πέταλο και ολόκληρο το γήπεδο να σείετε. Η Ριζούπολη και τα παρελκυόμενα θα προσγειώσουν απότομα το σύνολο του Παναθηναϊκού με τις γνωστές εξελίξεις και αποτελέσματα.
Το 2004 είναι η αρχή μίας νέας εποχής για το συνδεσμιακό κόσμο αφού δημιουργούνται οι Ανεξάρτητοι, ενώ επαναλειτουργούν οι ATHENS FANS. Για διάφορες διαφωνίες που υπήρχαν μεταξύ διοίκησης και Ανεξάρτητων, η ομοσπονδία «εξορίζεται» από την ΠΑΕ για 2 χρόνια. Αυτό δεν την εμποδίζει να κάνει απίστευτες εξέδρες σε όποιο γήπεδο αγωνιζόταν το μπάσκετ κι ο ερασιτέχνης όπως έκανε και τα προηγούμενα χρόνια. Η ομοσπονδία κάνει για αυτά τα 2 χρόνια της την εμφάνισή της ανά διαστήματα στο απέναντι πέταλο της 13 στη Λεωφόρο. Το μεγαλύτερο δυστύχημα από την ιστορία της «διχόνοιας» που υπήρχε εκείνο το διάστημα μεταξύ των συνδέσμων ήταν ότι δεν πραγματοποιήθηκε κάτι ουσιαστικό για το θέμα του γηπέδου που ήταν ρευστό εκείνη την εποχή.
Τη περίοδο 2005-2006 η ομάδα μετακομίζει και πάλι στο ΟΑΚΑ, εκεί βρίσκει και πάλι όλους τους συνδέσμους στο γήπεδο τους ανεξάρτητους στην θύρα 17 και τους υπόλοιπους (ATHENS FANS, και μερικούς ανεξάρτητους συνδέσμους) στη θύρα 1,ενώ η κατάσταση έχει αρχίσει και βελτιώνεται ριζικά και όλα δείχνουν ότι θα πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη ένωση. Έτσι η επόμενη χρονιά βρίσκει όλους τους συνδέσμους μαζί ενωμένους πειραματικά με το όνομα «ενιαίος φορέας συνδέσμων Θύρας 13».
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα, τα ιδανικά και οι αρχές της παραμένουν ίδια. Πίστη, πάθος, δύναμη και πάνω απ' όλα αγάπη για τον Παναθηναϊκό. Γιατί τελικά όπου κι 'αν ανήκουμε η αγάπη για την ομάδα μας είναι αυτό που καθορίζει τις πράξεις και την συμπεριφορά μας. Και σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να υπηρετείς και να προστατεύεις τον Παναθηναϊκό είναι να αποτελείς ενεργό μέλος της Θύρας 13 όπου και όπως αυτή εκφράζεται. Εντός και εκτός γηπέδων, στην Αθήνα ή στην επαρχία, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, σ' όλη μας τη ζωή.
Κλείνοντας αυτήν την μικρή αναδρομή θα θέλαμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σ' όλους αυτούς που αποτέλεσαν και αποτελούν ενεργά κομμάτια της 13 και που συντέλεσαν στην ανάδειξη της ως ένα αληθινό μύθο στο πέρασμα του χρόνου.
